Koncert w wykonaniu Katarzyny Bąkowskiej (skrzypce), Anny Sawickiej (wiolonczela), Franciszka Jasionowskiego (fortepian), Zuzanny Marczak (skrzypce), Pawła Lorkowskiego (skrzypce) i Ewy Pomianowskiej (skrzypce).
Otwarcie wystawy fotografii Aleksandry Stępień pt. \”Pałuki\”.

W programie:

J.S. Bach – Koncert D-dur BWV 1064 na troje skrzypiec i b.c.
Allegro – Adagio – Allegro
Wykonawcy:
Zuzanna Marczak, Paweł Lorkowski, Ewa Pomianowska – skrzypce
Anna Sawicka – wiolonczela
Franciszek Jasionowski – fortepian

J.S. Bach – Grave z Sonaty a-moll na skrzypce solo BWV 1003
Wykonawca:
Ewa Pomianowska – skrzypce

F. Geminiani – Sonata e-moll na skrzypce i b.c.
Adagio – Allegro – Allegro
Wykonawcy:
Katarzyna Bąkowska – skrzypce
Anna Sawicka – wiolonczela
Franciszek Jasionowski – fortepian

A . Vivaldi – I cz. Koncertu a-moll na dwoje skrzypiec i b.c.
Wykonawcy:
Zuzanna Marczak, Ewa Pomianowska – skrzypce
Anna Sawicka, Franciszek Jasionowski – basso continuo

A. Vivaldi – I cz. Koncertu h-moll na czworo skrzypiec
Wykonawcy:
Paweł Lorkowski, Katarzyna Bąkowska, Zuzanna Marczak, Ewa Pomianowska – skrzypce
Anna Sawicka , Franciszek Jasionowski – fortepian

—————— przerwa ——————

M. Ravel – Sonata na skrzypce i wiolonczelę
Wykonawcy:
Katarzyna Bąkowska – skrzypce
Anna Sawicka – wiolonczela

Katarzyna Bąkowska ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Bydgoszczy w klasie prof. Henryka Keszkowskiego. Obecnie jest adiunktem w tejże uczelni, a od 2006 roku pedagogiem klasy skrzypiec ZSM II stopnia Bednarska w Warszawie. Doskonaliła swe umiejętności na studiach podyplomowych w Indiana University School of Music (Bloomington, USA) u prof. Henryka Kowalskiego i prof. Franco Gulli (1998-1999). Była stypendystką wielu instytucji promujących utalentowanych artystów. Otrzymała stypendia Ministra Kultury i Sztuki, Fundacji Kultury, Fundacji Kościuszkowskiej, Dorothy Richard Starling Foundation, Warszawskiej Fundacji Kultury, Rządu Francuskiego, FAME Festival & School oraz Fundacji przy Konserwatorium w Nicei i Lozannie. Była finalistką konkursu Tadeusza Wrońskiego na skrzypce solo w Warszawie, gdzie otrzymała wyróżnienie (1995). Brała udział w festiwalach muzycznych i koncertach kameralnych, m.in. w Festiwalu Mozartowskim we Wrocławiu, Koncercie Roku w Galerii Porczyńskich w Warszawie, Filharmonii Opolskiej, Filharmonii Krakowskiej, Łazienkach Królewskich, Muzyczne Dni Drozdowo – Łomża, Musica Sacra Sopot, Summer Festival w Bloomington, Fame Festival w Lawrenceville, Dworku Paderewskiego w Kąśnej Dolnej, Festiwalu Organowym w Limanowej, Festiwalu Muzyki Kameralnej i Organowej w Krasnobrodzie, koncertach letnich z cyklu Akademia w zabytkach Bydgoszczy. Uczestniczyła w mistrzowskich kursach interpretacji muzycznych w Polsce, Francji, Szwajcarii oraz Stanach Zjednoczonych, pracując pod kierunkiem wybitnych artystów: Henryka Keszkowskiego, Erica Friedmana, Gerarda Poulet, Dong-Suk Kanga, Pierre Amoyala i Pawła Giliłowa. Pasjonuje ją również muzyka dawna. Swoje zainteresowania w tym kierunku rozwijała u boku Agaty Sapiechy oraz Lucy van Dael na kursach w Wilanowie i w Krakowie. Od 2006 roku jest członkiem Polskiego Towarzystwa Bachowskiego. Bierze również udział w licznych seminariach i wykładach (w tym dla uczniów średnich szkół muzycznych) prezentując zagadnienia wykonawcze muzyki dawnej. Od roku 2006 jest organizatorem i wykładowcą Kursów Mistrzowskich w Kąśnej Dolnej oraz Limanowej.
W działalności artystycznej Katarzyny Bąkowskiej szczególne miejsce zajmują recitale kameralne. W jej repertuarze znajdują się utwory od baroku do muzyki XX wieku. W 2006 roku publiczność w Bydgoszczy i w Gdańsku miała okazję wysłuchać 6 Sonat J.S. Bacha na skrzypce i klawesyn obligato w wykonaniu artystki wraz z klawesynistką Urszulą Bartkiewicz i wiolonczelistą Anną Sawicką. Szczególnie bliska jest jej muzyka polskich kompozytorów, zwłaszcza Szymanowskiego, Wieniawskiego i Paderewskiego. Jest gorącym propagatorem muzyki polskiej na licznych koncertach w Polsce i za granicą. Wspólnie z pianistką Joanną Czapińską–Wróblewską wzięły udział w obchodach roku Paderwskiego, a wykonana przez nie Sonata a-moll została zarejestrowana na płycie CD (2000). Ostatnio koncertowała w USA w Chicago w Nord Shores Center for Performing Arts oraz, na zaproszenie Polish Study Center i prof. Henryka Kowalskiego w Bloomington, gdzie razem z Anną Sawicką prezentowały utwory na duo skrzypce-wiolonczela (Ravel, Kodaly), a wraz z klawesynistką Marzeną Buchwald, muzykę polskiego baroku (Jarzębski, Zieleński, Żelechowski i in.).
Od bieżącego roku akademickiego, wspólnie z Franciszkiem Jasionowskim, odbywa staż artystyczny w klasie kameralistyki fortepianowej prof. Maji Nosowskiej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.

Anna Sawicka ukończyła w 1986 r. gdańską Akademię Muzyczną w klasie prof. Romana Sucheckiego. Od 1984 r. prowadzi ożywioną działalność jako solistka, kameralistka, a także zajmuje się pedagogiką i pracą naukową dotyczącą historii wiolonczeli. W latach 1992–93 była koncertmistrzem Państwowej Orkiestry Kameralnej w Toruniu. Od 1996 r. objęła stanowisko koncertmistrza orkiestry Państwowej Opery Bałtyckiej w Gdańsku, z którą była wcześniej związana na zasadach stałej współpracy. Lata 1994-95 to okres rocznych studiów w Szkole Muzyki Dawnej w Genewie w klasie wiolonczeli barokowej prof. Phillippe Mermoude`a i violi da gamba prof. Roberto Gini. Swoje umiejętności z zakresu wykonawstwa muzyki dawnej artystka poszerzała na wielu kursach w Polsce, we Włoszech i Szwajcarii u takich prof. jak Vieland Kuijken, Andrew Manze, Rinaldo Alessandrini, Enrico Gatti, Chiara Banchini, Richte van der Meer i in. Ma w swoim repertuarze najdawniejsze utwory XVII- i XVIII- wieczne na wiolonczelę solo. Jest także członkiem założycielem Gdańskiego Towarzystwa Miłośników Muzyki Dawnej. Działalność koncertowa prowadzona nieprzerwanie od roku 1984 w Polsce jak i za granicą (Włochy, Szwajcaria, Francja) zaowocowała bardzo bogatym dorobkiem repertuarowym obejmującym wirtuozowskie sonaty klasyczne, większość dzieł kompozytorów XIX (w tym wszystkie dzieła kameralne z wiolonczelą autorstwa i współautorstwa Chopina) i XX wiecznych, jak i utwory wirtuozowskie oraz repertuar solowy. Artystka specjalizuje się również w wiolonczelowych partiach basso continuo, grając na barokowej jak i współczesnej wiolonczeli. Od 1991 roku Anna Sawicka tworzy razem z akordeonistką Elżbietą Rosińską „Duo Rosa”. Zespół ten ma ogromny repertuar na który składają się dzieła tak wybitnych kompozytorów jak Sofia Gubajdulina, Isang Yun, Hidemi Hosokawa, Astor Piazzolla, Heiki Valpola, Zbigniew Bargielski, Leonid Baszmakow. Artystki dokonały licznych prawykonań polskich i światowych kompozycji pisanych na ten skład instrumentów. Wiele z tych wydarzeń zostało zarejestrowanych archiwalnie. Specjalnie dla nich utwory napisali polscy kompozytorzy – Marian Gordiejuk (Dialogi, Con vigore e con dolore ) i Krzysztof Naklicki. Udział w licznych festiwalach takich jak m.in.: Festiwal Form Muzycznych Sopot, Festiwal Muzyczne Dni Drozdowo – Łomża, Musica Moderna w Łodzi, Czwartkowe Wieczory Muzyczne, czy w cyklach koncertów w Filharmonii Bałtyckiej, Nadbałtyckim Centrum kultury, WTM i innych ośrodkach w Polsce wraz z rejestracjami radiowymi (PR, Radio Nadzieja, Eska, Espace2, WPNA) i telewizyjnymi (m.in. TVP3, Polsat) dopełniają wszechstronnego portretu artystki. Do ostatnich osiągnięć artystka zalicza koncerty w Chicago (Nord Shores Center for the Performing Arts) i – na zaproszenie prof. Henryka Kowalskiego i Polish Study Center – w Bloomington razem ze skrzypaczką Katarzyną Bąkowską (Kodaly, Ravel) i z klawesynistką Marzeną Buchwald (muzyka polskiego baroku). Działalność pedagogiczna Anny Sawickiej objęła wszystkie szczeble nauczania, zarówno w szkolnictwie średnim (gdańska Państwowa Średnia Szkoła Muzyczna II st.) jak i wyższym (Akademia Muzyczna w Bydgoszczy). Artystka ma w swoim dorobku muzyczny odpowiednik doktoratu – „kwalifikacje I stopnia”. Działalność publicystyczna w pomorskich periodykach – artykuły przybliżające najnowsze ustalenia dotyczące historii wiolonczeli barokowej – to kolejny dział zainteresowań artystki. Jest też członkiem – założycielem Stowarzyszenia Przyjaciół „Teatru Otwartego”, animującego w znacznym stopniu życie koncertowe w Polsce Północnej (w szczególności w rodzinnym Sopocie), jak również liczne akcje charytatywne. Z jej pomysłu narodził się cykl koncertów wspierający młode talenty z pomorskich szkół „Forum Młodych”.

Franciszek Jasionowski – absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie fortepianu prof. Lidii Kozubek. Uczestniczył w kursach pianistycznych prowadzonych m.in. przez prof. Jerome Rose, prof. Edith Pitch-Achsenfeld, prof. Paul Badura-Skoda. Uczestniczył także w kursach kameralistyki fortepianowej w Wiedniu pod kierunkiem prof. Rudolfa Leopolda i prof. Ziemkowskiego. Koncertuje głównie jako kameralista w kraju i za granicą, m.in. w Filharmonii Narodowej w Warszawie, Akademii Muzycznej w Warszawie, Kolekcji im. Jana Pawła II, Akademii Muzycznej w Białymstoku, na Festiwalu Mozartowskim w Ratuszu w Oldenburgu (Niemcy) oraz w Hiszpanii, Danii, Rumunii. Na co dzień jest nauczycielem i akompaniatorem w warszawskich szkołach muzycznych I i II stopnia. Jako akompaniator otrzymał kilka razy dyplom za wyróżniającą się grę podczas konkursów m.in. wiolonczelowych i skrzypcowych (Warszawa, Wrocław, Stalowa Wola). Uczestniczył też w konkursach zagranicznych. Dodatkowo stale współpracuje z Salonową Orkiestrą im. J. Straussa oraz zespołem wokalnym \”Dereń\” prowadzonym przez p. Krystynę Wysocką-Kochan.

Zuzanna Marczak, Ewa Pomianowska, Paweł Lorkowski – studenci Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w klasie skrzypiec Katarzyny Bąkowskiej.

Aleksandra Stępień pojawiła się na świecie w chłodny marcowy poranek 1972 roku, przysparzając rodzinie wielu zmartwień i zgryzot, ponieważ nijak nie przystawała do otoczenia.
Jak na zodiakalne Ryby przystało niemalże od kołyski przejawiała artystyczne ciągoty, kreśląc finezyjne esy floresy na wszystkich dostępnych powierzchniach.
Nieco później odkryła niewyobrażalne możliwości kryjące się w laskach plasteliny, więc dawała upust wyobraźni, lepiąc kolorowe figurki w ilościach hurtowych. Zupełnie nie rozumiała niechęci rodziny do owego procederu, gdyż nie zdawała sobie sprawy, że jej tłuste paluszki pozostawiają wszędzie ślady, które mogłyby zadowolić armię techników daktyloskopii, ale nie jej najbliższych.
W szkole podstawowej, ku rozpaczy nauczycieli, oddawała się swej wielkiej namiętności – rysunkom – będącym zajęciem o wiele ciekawszym niż zgłębianie wiedzy wszelakiej.
Kolejnym etapem w artystycznej karierze stała się fascynacja architekturą i jej historią. Fascynacja zmieniła się w miłość i chęć kontynuowania edukacji w szkole, która umożliwiłaby rzeczywisty kontakt z zabytkowymi budowlami. I tak narodził się renowator zabytków architektury posiadający państwowy glejt na wykonywanie takiegoż zawodu.
Niestety wraz z ukończeniem szkoły zmienił się panujący w Polsce ustrój i z dnia na dzień zabrakło pracy dla renowatorów. Chcąc pozostać niejako w branży, młoda Aleksandra przekwalifikowała się i postanowiła realizować się jako pracownik remontowy – z udanym skutkiem.
W okresach mało obfitujących w pracę imała się różnych zajęć, od pracownika myjni samochodowej począwszy, na sezonowym pracowniku ogrodnictwa skończywszy. To z kolei dawało okazję do poznawania osobników najróżniejszego autoramentu, zgłębiania tajemnic ludzkich charakterów i odkrywania ciekawych historii związanych z życiem. Więc zaczęła spisywać to, co widziały jej oczy lub słyszały uszy i w ten oto sposób, niejako przypadkiem, stała się autorką wielu opowiadań a wkrótce powieści.
Gdzieś pomiędzy tym wszystkim narodziło się marzenie o fotografii drążące jej duszę jak kornik. Chęć kreowania własnego świata w końcu stała się tak silna, że chwyciła za relikwię ojca – starą rosyjską Smienę – i zaczęła eksperymentować. Początki były trudne i dawały mizerne skutki, nie takie jakich oczekiwała. Ale się nie poddała.
Wkrótce zaczęła się nowa era w fotografii – fotografia cyfrowa. Pojawił się też w domu pierwszy komputer a wraz z nim nowoczesne studio fotograficzne zwane photoshopem. Teraz Aleksandra mogła w pełni wykorzystać swoje możliwości twórcze.
Zaczęły powstawać liczne pejzaże pełne mroku i światła zarazem, żartobliwe fotomontaże, portrety ludzi i zwierząt, streetphoto a także abstrakcje i surrealistyczne wizje. Część prac obfituje w silne i soczyste barwy, przywodzące na myśl bajkowy świat z czasów dzieciństwa. Inna część ogranicza się do wykorzystania klasycznej czerni i bieli. Istnieją też prace do złudzenia przypominające malarstwo akwarelowe a także fotografie piktorialne.
Tak więc nie istnieje prosty i jednoznaczny sposób na określenie stylu, którym posługuje się Aleksandra Stępień.
Obecna wystawa prezentuje bardzo niewielką część jej dorobku fotograficznego ograniczoną do tego co spotkała na Pałukach w ciągu jednego roku kalendarzowego.

Aleksandra Stępień znana jest w internecie jako Alexandra35 i prace jej można znaleźć pod adresem: www.alexandra35.deviantart.com/gallery/

Osiągnięcia:
Wiosna 2005 roku – obszerne fragmenty opowiadania „Tatuś” na antenie Polskiego Radia.
Jesień 2005 roku – wydanie powieści „Korzenie zła”.
Zima 2008 – autorska wystawa fotografii i grafiki w Muzeum im. J. Kasprowicza w Inowrocławiu.
Lato 2009 – autorska wystawa fotografii w Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie.
Lato 2010 – renowacja archiwalnych fotografii do albumu „Poznańczycy w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921\” wydanej nakładem wydawnictwa REBIS.
Jesień 2010 – odtworzenie map do książki „Aż do gorzkiego końca” wydanej nakładem wydawnictwa REBIS.

Wstęp – 5 zł